Bioscoopbezoek

Todos lo sabén - Everybody knows

Op zaterdagavond 19 mei trok ik naar de stadsbioscoop Cartoons om de film Todos lo sabén te gaan kijken. De trailer van Everybody knows (Engelstalige titel) was alvast veelbelovend. De beelden volgen elkaar snel op en de spanning wordt verhoogd door het getik (op de maat van een versnelde hartslag) van het raderwerk van een horloge in een klokkentoren. Een spannende film, dachten we ...

Everybody knows was de openingsfilm op het festival van Cannes. Het vertelt het verhaal van Laura en haar familie. Laura is een Spaanse die in Argentinië woont, maar voor de bruiloft van haar jongste zus trekt ze opnieuw naar haar geboortedorp. De nieuwsgierige buren en een laagvliegende drone creëren al meteen een gevoel van onbehagen. Wanneer een familielid plots verdwijnt, worden de feestelijkheden abrupt verstoord. Even later wordt meteen losgeld gevraagd. Aanvankelijk dacht men dat de ontvoerders rasechte criminelen waren, maar het wordt steeds duidelijker dat de ontvoerders (oude) bekenden zijn. Hierdoor wordt iedereen een potentiële verdachte. Het verleden dringt zich steeds meer op en oude wonden worden opnieuw blootgelegd ...

Het is niet de eerste keer dat ik een Spaans film zag. Eerder zag ik ook al Palmeras en la nieve en Contratiempo. Beide films hadden onverwacht en verrassend einde en dat was ook bij Everybody knows het geval. Ik vind dat je hierdoor een kwaliteitsfilm kan onderscheiden van een meer commerciële film. Kwaliteitsfilms geven je stof tot nadenken en zijn niet berust op een happy end om de kijker tevreden te stellen. Ze willen je aanzetten tot reflectie over de film en het eigen leven.

De Spaanse films die ik reeds zag, waren allemaal erg mooi gefilmd. Dit draagt steeds bij tot een erg specifieke sfeer die moeilijk te beschrijven is. De ontknoping van Palmeras en la nieve en Contratiempo verraste me enorm. Dit had ik veel minder bij Everybody knows. Ook de spanning die ik verwacht had, bleef op sommige momenten uit. Toch is Everybody knows zeker de moeite. Ik had niet meteen een wow-gevoel, maar de acteerprestaties zijn ijzersterk en de film zit vol verborgen details en symboliek. Zo heeft de klokkentoren, het oude liefdesnestje van Laura en haar jeugdliefde Paco, een grote symbolische waarde. Aan het begin van de film laat een duif vanuit deze toren haar behoeft naar beneden vallen, pal op Paco's jasje. Vanaf dan laat het verleden sporen na op Paco.

Een pakkend moment uit de film is de eindscène. De kijker krijgt een bewegend beeld zonder klank te zien. Het gaat om een gesprek tussen twee familieleden. Zo blijft de kijker met een aantal vragen zitten aan het einde van de film. Ook de laatste scène van Paco zet aan tot nadenken. Hij eindigt helemaal alleen, blut, in zijn huis en lijkt erg ziek. Pas dan wordt duidelijk hoe het verleden het heden inhaalt.

Volgens bepaalde recensenten stelt topregisseur Asghar Farhadi met deze film het publiek teleur. Toch vind ik dat ze net een interessante film gemaakt heeft. Een ontvoeringsverhaal met de allures van een drama en thriller. De focus ligt niet zozeer op de ontvoerde en het heden, maar eerder op de achtergebleven familie en het heden. Deze tegenstrijdigheid maakt deze film net zo speciaal. De fantastische acteerprestaties van Penélope Cruz en Javier Bardem maken het geheel af.