De melkweg

Bart Moeyaert

Aan het einde van de zomervakantie zitten de twee broers Oskar en Bossie samen met hun vriendinnetje Geesje op de muur van Oud Ijzer Cv. Ze spreken af dat dit voortaan hun clubhuis wordt waarin ze samen de laatste dagen van de vakantie zullen opvullen. Ze hebben zicht op een rustige straat, de Melkweg. Elke dag, op hetzelfde uur zien ze de oude Nancy met haar teckel Jeckyll passeren. De vrienden wedden wie het eerst dood gaat, Nancy of Jeckyll. Deze weddenschap lijkt op het leven van de drie kinderen een belangrijke impact te hebben. Geesje moet de dood van haar tante verwerken, Bossie wordt voor het eerst verliefd en Oskar leert omgaan met zijn angsten. Elks hebben ze hun eigen verhaal met persoonlijke drama's die ze moeten verwerken. Een prachtig boek over kinderen die moeten omgaan met de dagelijkse en ruwe realiteit.

De titel lijkt haast symbolisch gekozen. De Melkweg heeft immers al vele geleerden aan het denken gezet. Dit is exact wat dit boek met je doet. Het zet aan tot denken over zowel de liefde als de dood. De Melkweg gaat over omgaan met een afwezige ouder, ziekte, verlies, verdriet, angst en elkaar durven loslaten. Het boek zou een psychologisch hulpmiddel kunnen zijn voor kinderen (én volwassenen) die met voorgaande thema's geconfronteerd worden.

Het verhaal komt vrij traag op gang, maar dit hangt samen met de ontwikkeling van de personages. In het begin van het verhaal lijkt het alsof de verveling groot is. De drie vrienden proberen de laatste dagen van de vakantie te vullen met routinematige activiteiten, maar door het sluiten van de weddenschap komt alles in gang. De lezer krijgt steeds meer en meer inzicht in de evolutie van de personages. Aanvankelijk is het moeilijk om in het verhaal te komen maar eens het boek op gang komt, leest het erg vlot. De voldoening na het lezen van dit boek is erg groot. De formulering is erg poëtisch, bijna filosofisch waardoor het boek een grote esthetische waarde heeft.

Ik zei 'Stik in je shitzooi' en liet hem achter op het dak. In een rechte lijn liep ik de Melkweg uit en ik wapperde met mijn geld, nee, het sneeuwde ineens briefjes om me heen, en ik zong een liedje over het ijs dat ik voor mijzelf ging kopen: 'Straciatellalalala.' In werkelijkheid kreeg ik bijna geen lucht. Ik lag als een kever op mijn rug en kon geen kant op.