Arthur Japin

Er is absoluut niets gebrekkig aan Een schitterend gebrek. Integendeel, het is een fantastisch verhaal over liefde en pijn, over hoe omstandigheden ons leven kunnen bepalen en hoe de littekens van ons verleden ons vormen tot wie we nu zijn. Arthur Japin heeft me zin gegeven om meteen de geschiedenis in te duiken en op zoek te gaan naar het echte levensverhaal van Giacomo Casanova en Lucia. Een verhaal dat de waarheid, Casanova's memoires, als uitganspunt genomen heeft en vermengde met fictie. Ik heb genoten vanaf de eerste pagina tot het allerlaatste woord. Zeker het lezen waard!

Een schitterend gebrek vertelt het verhaal van protagoniste Lucia, de eerste grote liefde van Giacomo Casanova. De veertienjarige Lucia leert de zeventienjarige Giacomo Casanova kennen op de bruiloft van de dochter van de gravin. De bruiloft vindt plaats op het landgoed waar haar ouders als bedienden werken. Lucia promoveert zichzelf als persoonlijk kamermeisje van Giacomo. Zo leren ze elkaar beter kennen en worden halsoverkop verliefd. Maar net zoals aan het trouwfeest een einde komt, komt ook aan hun momenten samen een einde. Giacomo keert terug naar Venetië voor zaken, maar belooft om na een jaar terug te komen. Ze beloven elkaar eeuwige trouw. Lucia wordt door een leraar, monsieur De Pompignac, voorbereid op haar huwelijk. Ze krijgt lessen Frans en literatuur en komt alles te weten over etiquette. Ze ontwikkelt een innige band met haar leraar. Wanneer blijkt dat Lucia de pokken heeft en ernstig ziek wordt, verandert haar leven voorgoed. Ze is beschaamd voor de littekens die de ziekte heeft achtergelaten en besluit te vluchten voor Giacomo. Zo komt ze terecht in Bologna, Venetië, Parijs en Amsterdam en leert ze allerlei nieuwe mensen kennen. Tijdens een operavoorstelling in Amsterdam leert ze monsieur De Seingalt kennen. Al snel ziet Lucia, die zich Galathée de Pompignac noemt, dat hij eigenlijk haar jeugdliefde Giacomo is. Maar ook Lucia is niet meer wie ze vroeger was. Doorheen de jaren heeft ze geleerd om zich af te schermen voor de buitenwereld door het dragen van een sluier. Zo is ze onherkenbaar voor Giacomo. De ontmoeting en hereniging halen oude littekens open. Bladzijde voor bladzijde komt de lezer de geheimen van Lucia te weten ...

Het verhaal wordt discontinu verteld. Lucia blikt tijdens haar eerste zwangerschap terug op haar leven en schrijft haar verhaal neer voor haar, nog ongeboren, kind. Passages van Lucia's jeugd in het landelijke Pasiano worden afgewisseld met recentere gebeurtenissen. Heden en verleden zijn met elkaar verweven. Het verleden maakt hen tot wie ze nu zijn, hun liefde heeft hen beiden veranderd. Lucia is zowel personage in het verhaal als verteller. We kunnen daarom spreken van een terugblikkende (vertellende) ik. Lucia is een autodiëgetische verteller..

Het verhaal bestaat uit 4 hoofdstukken. In het laatste hoofdstuk worden een aantal zaken verklaard en wordt er naar feiten verwezen. Hierdoor krijgt het verhaal een gesloten einde. Het abstracte motief in dit verhaal is zelfopoffering voor een geliefde. Lucia loopt weg van haar geluk in de hoop hierdoor alleen zichzelf ongelukkig te maken. In werkelijkheid zijn ze hier allebei door getekend voor het leven. Het boek gaat voornamelijk over leren liefhebben en de impact ervan op de ontwikkeling van mensen. Lucia ontdekt hoe belangrijk zelfliefde en liefde geven is. Dit blijkt duidelijk uit onderstaand fragment.

Als liefde iets is wat je van iemand krijgt, zou je verwachten dat de mijne was opgehouden te bestaan toen ik hem niet meer ontving. Dat is niet zo. Die is gebleven. Altijd. Mijn diepste geluk heb ik zelfs zonder Giacomo beleefd, toen hij in Venetië was en ik, geschonden, van mijn ziekte herstelde. Daarover kon geen misverstand bestaan. Nooit was ik zo vol van hem als op dat moment, waarop hij ver van mij was en ik besloot mijn toekomst voor hem op te geven. Mijn liefde leefde, niet omdat ik werd bemind, maar omdat ik zelf liefhad!

De cover van mijn versie vind ik erg passend. De flaptekening lijkt wel een herinnering weer te geven. Giacomo probeert nieuwsgierig de sluier van Galathée op te tillen. Ook op andere covers nemen maskers en sluiers, het verhullen van de waarheid, een prominente plaats in. Op één cover wordt een van de ruimtes afgebeeld uit het verhaal; het Canal Grande van Venetië.

De titel wordt op verschillende momenten in het verhaal vermeld. In het begin van het verhaal speelt de jonge leeftijd van Lucia Giacomo parten. Zijn broer, Fransesco, ziet echter geen probleem en benoemt haar jeugdigheid zelfs met 'een schitterend gebrek'. Later in het verhaal wordt er opnieuw naar de titel verwezen wanneer Galathée Zélide leert kennen. Volgens haar zijn de littekens een schitterend gebrek: "Nu doet het pijn, straks ben je er dankbaar voor. Schoonheid is een kerker waarin wij wegkwijnen en vergeten worden. Jij bent eraan ontsnapt. Dat is een wijsheid waar je nu niet aan hebt. Later zul je er zelf achterkomen. Ik vraag alleen dat je dan nog eens terugdenkt aan haar die jou er voor het eerst over heeft verteld."

Ook impliciet komt de titel doorheen het verhaal aan bod. Het schitterende gebrek van Lucia is immers dat ze er meer aan heeft om zelf lief te hebben dan zelf bemind te worden. Dit schitterend gebrek is dan waarschijnlijk het gebrek aan het ontvangen van liefde. Hierdoor heeft ze geleerd om met het verleden en haar littekens om te gaan.