Paper Towns
John Green
Quentin is al jaren verliefd op zijn buurmeisje Margo Roth Spiegelman. Ze zijn als kind onafscheidelijk. Wanneer ze negen jaar oud zijn vinden ze een dode man in het park. Na deze traumatiserende gebeurtenis hebben ze jaren geen contact meer met elkaar. Totdat Margo op een avond op het raam van Quentins kamer klopt. Ze beleven een knotsgekke en onvergetelijke tocht door hun stad (Florida). Quentins gevoelens voor Margo worden nog sterker. Als Margo de volgende dag plotseling verdwenen is, starten Quentin en zijn vrienden Radar, Ben en Lacey een zoektocht. De ogenschijnlijk labiele Margo lijkt een aantal aanwijzingen te hebben achtergelaten. De vrienden volgen het spoor en gaan op zoek naar de mysterieuze Margo. Een bizarre roadtrip van Florida naar New York langs verschillende papieren steden (Paper Towns) volgt. Maar wil de mysterieuze Margo wel gevonden worden?
Dit boek is omhuld in een erg speciale sfeer. De schrijfstijl is aanvankelijk erg zenuwachtig. Dit komt waarschijnlijk omdat het vertelperspectief een vertellende-ik is. Quentin evolueert doorheen het verhaal van een zenuwachtige controlefreak naar een jongeman die durf toont. Dit merk je ook aan de schrijfstijl. Ook het mysterieuze karakter van Margo en haar verdwijning schemert door in het boek. Dit draagt bij tot de speciale sfeer en wekte mijn nieuwsgierigheid op. Op sommige momenten vond ik het een beetje langdradig worden. Quentin blijft naar bruikbare aanwijzingen zoeken, en geeft gaandeweg de hoop een beetje op, wat je ook voelt als lezer. Er geraakt een zekere sleur in zijn zoektocht, maar ook in het verhaal. Wanneer het derde deel van het boek begint, geraakt het hele verhaal in een stroomversnelling. Het tempo van het verhaal en de zoektocht zijn erg met elkaar verweven. Dit maakte het soms vermoeiend en langdradig, maar ook erg interessant. De zoektocht blijkt een hoger doel te hebben dan enkel het terugvinden van Margo Roth Spiegelman. De vrienden leren ook elkaar en zichzelf beter kennen. De roadtrip is ook een weg naar de volwassenheid. Toch bleef deze young adult ook erg luchtig door de nodige dosis humor en avontuur. Dit blijkt uit volgend fragment:
Ben zit steeds maar met zijn benen op en neer te stuiteren. 'Kun je daarmee ophouden?' 'Ik moet al drie uur plassen.' 'Dat heb je al verteld.' 'Ik voel de pis helemaal tot aan mijn ribbenkast komen,' zegt hij. 'Eerlijk, ik zit helemaal vol pis. Op dit moment, bro, bestaat zeventig procent van mijn lichaamsgewicht uit pis.' 'Uh-huh,' zeg ik, maar er kan nauwelijks een glimlachje af. Het is heus wel grappig, maar ik ben moe. 'Het voelt alos ik elk moment kan gaan huilen, en of mijn tranen dan pis zullen zijn.' Die is raak. Ik lach even.
Het verhaal is mooi opgebouwd en de schrijfstijl is erg speciaal. Het boek is echter bijna tien jaar oud en dit merk je. Weinig jongeren zitten vandaag nog op MSN ... Ondanks dit kleine minpunt is het een echte aanrader voor vlotte lezers. Een boek boordevol mooie citaten en diepe waarheden.
